เทะสึยะ Interview ชิฮะระต้นน้ำวาตูที่ยังไม่ | เอโคะวาตูโยะชิโอะคะหมู่บ้านใบเรือ ภาพยนตร์ "ไข้ไอศกรีม"

――สำหรับคุณชิฮะระ "ไข้ไอศกรีม" กลายเป็นการผลิตผู้กำกับภาพยนตร์แรก ความรู้สึกตอนนี้ก่อนการจัดแสดงเป็นอย่างไรบ้าง

ชิฮะระ: รู้สึกถึงความกลัวเพื่อสิ่งที่ทำเป็นครั้งแรก ไม่ออกแบบจนถึงตอนนี้มา ถึงไม่เคยรู้สึก แต่พูดว่า แบกหนักด้วยสภาพโล่ง หรือมีความหวาดกลัวที่ถูกให้ยืนริมหน้าผา เพราะยังคงจิตใจได้อยู่มีความรู้สึกที่เฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อพอๆ กันในขณะที่ทำโน่นทำนี่ เฝ้ารอวันที่เปิดเผยต่อสาธารณชนอย่างใจจดใจจ่ออย่างมาก และมีตัวเองตื่นเต้นดีใจอยู่ทุกวันด้วย

――เดิมทีการผลิตนี้ได้ยินจากคุณชิฮะระว่าคุณคะวะคะมิที่ถูกปรึกษาเกี่ยวกับการผลิตภาพยนตร์เริ่มขยับอย่างเป็นรูปธรรม เพราะแนะนำ "ความร้อนไอศกรีม"

ต้นน้ำ: ตอนคุณชิฮะระพูดว่า " อยากถ่ายภาพยนตร์" ประทับใจโดย "ทำเรื่องใหม่ก่อนเนื้อหาอีก" ถึงเราเป็นรุ่นเดียวกัน แต่รู้สึก เพราะหมายความว่าเป็นคนหน้าใหม่ของทุ่ง = แบบนั้นที่ทำเรื่องใหม่ พอสุดยอดอย่างจริงใจ ตอนพูด ถึง 1 ชั่วโมงที่สตาร์บัคส์ คุณชิฮะระพูดว่า " อยากทำด้วยกัน" และมีความสนใจใน "การนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ ของนวนิยายของตัวเอง" ที่ไม่สนใจมากจนบัดนี้ได้ นึกถึงขึ้นมาอย่างทันใดเป็น "ความร้อนไอศกรีม" ตอนนั้น เพราะเหตุผลที่เลือกเรื่องสั้นมีการปักใจเชื่อ ที่ว่า "ต้นฉบับสั้น และดี" ในฉัน คงจะกลายเป็นเนื้อหาที่คล้าย multilayer เพราะทำให้นวนิยายสั้นๆ เป็นภาพยนตร์ และ

ชิฮะระ: " Jose และเสือและปลา" อย่างนั้น

ต้นน้ำ: ใช่แล้ว ดังนั้น ถ้าแนะนำให้คุณชิฮะระ "เอะเอะยะน ถูกเลือกภายใน 20 นาทีแรกของเราที่พูด ถึง 1 ชั่วโมง จากนั่นยาว เสร็จ และขอแสดงความยินดี

ชิฮะระ: ขอบคุณ เวลาที่หนึ่งอาจจะทรมาน ทั้งๆ ที่สืบหาว่า ทำตัวเองอยากส่งออกไป และโหลดความคิดของคนอื่นเข้าไปที่นั่นไปถึงที่ไหนไป ว่าทำแผนแรกเริ่มที่ชื่อว่า "ความร้อนไอศกรีม" ได้เป็นอาหารถึงที่ไหน ตอนแรกมีความเกรงใจด้วย และสืบหา และสืบหา และทำภาพยนตร์สำหรับตัวเอง เพราะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์

――คุณชิฮะระอ่าน "ความร้อนไอศกรีม" และมีความรู้สึกแบบไหนหรือ

ชิฮะระ: ถึงเรื่องสั้นของคุณคะวะคะมิคือหลายเล่ม หรือเคยอ่าน แต่ประตูไม่ใช่ความสำเร็จหรือความล้มเหลว ถึงไม่มี ประตูที่ผลงานนี้กระจ่างด้วยเปลี่ยนความรู้สึกหน่อย - - ที่ความรู้สึกแปลก ถ้าใครสักคนตายสุดท้าย และเอาชนะศัตรู และไม่ใช่เวลา เพื่อนำคำตอบกระจ่างออก และตอบไม่ปรากฏตัวในที่สุด มีเข้าอย่างทันใดรู้สึก เพราะฉันอยากจะรักษาการแสดงภาพไว้ที่นั่น

――คุณโยะชิโอะคะนะสึมิและความคิดที่ชื่อว่า "เรื่องเล่า ระหว่างเด็กผู้หญิง" โดยคุณโมะโทะระซะโฮะแสดงแสดง คุณคะวะคะมิดูเหมือนว่าจะถูกเอาออก

ต้นน้ำ: ใช่ หลังจากเขียนตัวเองผลงานนี้เสร็จบางทีก็คิดว่าโทะเป็นกลับ "เขียนได้นานมากกว่านี้ ตอนเป็นเรื่องเล่าระหว่างเด็กผู้หญิง" หนึ่งในเหตุผลที่แนะนำผลงานนี้ และมีออกความคิดนั้นตั้งแต่จุดเริ่มต้น

โยะชิโอะคะ: อย่างนั้น!　รู้เป็นครั้งแรก ประหลาดใจว่า อ่านบทภาพยนตร์ เพราะเป็นเรื่องเล่าของผู้ชายผู้หญิงในต้นฉบับ

ต้นน้ำ: ถึงถ้อยคำ " Hood แม่ชี" และ "การขยายอำนาจ" เพิ่งไปเริ่มถูกใช้เมื่อเทียบแล้วแล้ว แต่มีเรื่องเล่าที่อยู่เป็นคู่ระหว่างผู้หญิงมากมายในนวนิยายฉัน และ เป็นกระแสธรรมชาติในแง่นี้ ฉันคิดว่า เป็น ว่า "ควรจะวาดอารมณ์ความสัมพันธ์ที่ยังไม่ถูกตั้งชื่อว่าได้" ในการสร้างเสมอ ดูแลรักษามุนจะนะคุที่รวมความทนทานความรู้สึก ที่ว่า "ไม่รู้" ในเรื่องราวของความรักอย่างยิ่งตัวอย่างเช่น เพื่อที่จะเรารู้สึกโล่งอก

โยะชิโอะคะ: เป็นเรื่องเล่าที่สดอย่างมาก

ต้นน้ำ: จริงหรือ　ดีใจ

ชิฮะระ: ตัวฉันเองไปถูกจับโดยความคิดการตรึง ที่ว่า "ต้องส่งคำตอบ" ตลอด ถูกร้องขอ เพราะงานของการออกแบบจัดการมีโฆษณามากมาย ว่า "ช่วยส่งคำตอบ 1 อันอย่างชัดเจน" "คนโน้นเป็นความรู้สึกแบบไหน หรือ" "ซีนนี้มีความหมายแบบไหน หรือ" ถึง ตอนถูกถามว่า " ทำไมอยากถ่ายภาพยนตร์" ต้องมีคำตอบทั้งหมด แต่รู้สึกว่า ความรู้สึกนั้นเปลี่ยนด้วยภาพยนตร์นี้ ถึงมีวิธีการพูด "สิ่งสำหรับฉันเท่านั้น ในภาพยนตร์ เพียงเพราะไม่มีคำตอบ" แต่ตัดสินที่ไม่มีคำตอบ

ตอนแรกที่ที่พยายามเสิร์ฟ "คำตอบ" " ลักษณะของตัวเอง" เยอะเกินไปเจอจริงๆ ตอนเริ่มถ่าย " Wes Anderson ที่ถ่ายโคะน อิชิคะวะอย่างนี้ ถึง ประยุกต์ใช้ตัวเองกับความรู้สึกอย่างนี้" และคิดแล้ว แต่เริ่มรู้สึกแล้วไป เพื่อให้พูดว่า " ให้นำคำตอบออก ขณะรู้สึกถึงบรรยากาศของภาพยนตร์นี้" ถึงโยะชิโอะคะด้วย ตั้งแต่ไม่แล้วคิดอย่างนั้น พอสิ่งที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญน่าสนใจ

ต้นน้ำ: เป็นอุบัติเหตุ การถ่ายภาพครั้งนี้เป็นประสบการณ์หายากสำหรับคุณโยะชิโอะคะหรือ

โยะชิโอะคะ: แตกต่างกันจริงๆ จนบัดนี้ มีเวลาที่อยู่ในแนวเดียวกันนักล้วงกระเป๋าสำหรับตำแหน่งในผู้กำกับและนักแสดงชายมากมายจนถึงตอนนี้ พอเป็นสถานที่เกิดเหตุของภาพยนตร์ที่เข้าร่วมมา ถึง หลังจากทดสอบ และสนทนา แล้วเคลื่อนไปข้างหน้า 3.4 ครั้งรอบจริง แต่เป็นสถานที่เกิดเหตุที่ไม่ใช่รูปร่างอย่างนั้นครั้งนี้ และถ่าย "ทั้งอย่างนั้น" ตัวอย่างเช่น ควรจะชัดเจน" ในคนดู และเรียกในอีกแง่หนึ่ง เพราะถูกถ่ายช่วงเวลาที่ตัวเองเปลือยขึ้นด้วย คิดว่า วิธีนี้ที่ถ่ายภาพแบบธรรมชาติได้ที่ได้ผลอย่างยิ่ง เพราะมีทางที่ทำการแสดงละครเป็นครั้งแรกครั้งนี้อยู่ด้วย

แล้วไม่รู้รสชาติสดด้วย ถึงฉันเข้าร่วมในผลงานของผู้จัดการทะคะชิ มิอิเคะระหว่างนี้ แต่ หลังจากมองเห็นที่ผ่านมาผลงานของผู้กำกับเช่นความรุนแรง เวลาถ่ายผู้กำกับมิอิเคะและซีนความรุนแรงเป็นต้นตัวอย่างเช่น แล้วจินตนาการถึงภาพ และเข้ามาที่สถานที่เกิดเหตุ แต่ไม่มีหนังภาพยนตร์ที่อ้างอิงได้ เพราะคุณชิฮะระเป็นผู้กำกับภาพยนตร์แรก เป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งกับวิธีการกำกับครั้งแรกตรงที่เกิดเหตุด้วย

ชิฮะระ: เป็นซีนที่แค่คุณโยะชิโอะคะมีนักแสดงชายวันแรกของการถ่ายภาพ หน้าของคุณโยะชิโอะคะที่วางร่างกายบนสถานที่นั้นเป็นเรื่องเช่นนั้น ที่นี่ถูกช่วยเหลือมากๆ เพราะตระหนักว่า เป็นสถานที่ที่ท้าทายด้วยความรู้สึกเช่นนี้ และเข้าใจในบรรยากาศ และแสดง

โยะชิโอะคะ: เป็นตกใจที่สถานที่เกิดเหตุของภาพยนตร์ที่ครั้งแรกเป็นจำนวนมากด้วยของคุณเจ้าหน้าที่ ตอนตัวเองไปเพื่อภาพยนตร์นักศึกษาตอนเป็นช่วงอายุ 10 ปีเป็นครั้งแรก ฝ่าผ่านด้วยความรู้สึก ที่ว่า "ตัวเอง ชอบ สิ่งเช่นนี้" ขณะไม่รู้ทั้งขวาทุกคนและด้านซ้ายเท่านั้น และคิดว่า กลายเป็น และผู้ใหญ่มีประสบการณ์ความรู้สึกโน้นได้อีกครั้ง และไม่ทำให้ยับ

ชิฮะระ: ที่ว่าผู้มีประสบการณ์ที่เกิดเหตุของภาพยนตร์เป็นคุณโยะชิโอะคะเท่านั้น (การหัวเราะ)

โยะชิโอะคะ: เพราะ continuity man (เจ้าหน้าที่ที่บันทึกรายละเอียดของวัสดุถ่ายภาพ) ทำด้วย (การหัวเราะ) ขณะฝนมีซีนโคะเทะคิเทะบิเชียะบิเชียะนินะรุ (กับซีนก่อนหน้านี้) และทำการตรวจสอบของ "ความสัมพันธ์" " ดี" ดู และคิด และขนนกบทกวีพูดว่า " อยากทำ เพราะริมฝีปากสีเขียวน่ารักด้วย" และกำลังพูดอยู่ ว่าคุณการแต่งหน้าเป็น ว่า "ดี" ด้วย และพังเข้ามา ว่า "รอเล็กน้อย" และโทะแนะนำ "ควรจะทำตอนที่การถ่ายซีนนี้ พอทำนั่น เพราะความสัมพันธ์แปลกขึ้น พอเป็นซีนวันนี้" (การหัวเราะ) และ ประสบการณ์อย่างนั้นน่าสนใจด้วย ถูกบอกว่า " โอเค เพราะแต่ภาพดี" ขณะพูดอย่างนั้น ตอนฉันบอกคุณชิฮะระ ว่า "ทรงผมไม่นำ" และรู้สึกท่ามกลางฉัน ว่า "ฉันเพิ่งอยู่ที่สถานที่เกิดเหตุของการสร้างสิ่งใหม่"

ชิฮะระ: ที่ ถึงทำด้วยผลงาน และถ้อยคำ "ความเป็นจริง" และ "ลักษณะเหมือนจริง" ไปขายดี แต่ทำลักษณะที่มีสไตล์เล็กน้อยด้วยภาพยนตร์ฉันเป็นนเดะซุโยะเนะ "โพะอิ" ทรงผมทำด้วย และคิดว่า ทำให้เกิดความรู้สึกบรรยากาศของภาพยนตร์นี้ได้ขึ้น เพราะตระหนักถึงส่วนนั้นไปกว่าความสอดคล้อง

ต้นน้ำ: ถูกรู้จัก แล้วคุณโยะชิโอะคะและคุณชิฮะระยาวว่าแต่ว่าหรือ

โยะชิโอะคะ: พบก่อนหน้านี้ 7 ปี และขอการชี้ทางของปฏิทินฉันตลอดจากนั่น

ชิฮะระ: คน (การหัวเราะ) ที่เจอ 1 ครั้งต่อปี แต่อย่ามีไม่มีประทับถ้อยคำไม่ใช่หรือ เพราะผู้คนที่เข้ามาถึงการออกแบบของคุณโยะชิโอะคะ "เระโมะนระอิฟุ" เซะนริและฉันครั้งนี้ปรากฏตัว รู้สึกว่า เข้าใจสิ่งอย่างจังหวะดนตรี ว่า "นี่ผิด"

――ถึงได้ยินว่า มีแนวความคิด ที่ว่า "ออกแบบการผลิตภาพยนตร์ " (ตั้งแต่ต้น) ในการผลิตนี้ แต่มีภาษาร่วมกัน "การออกแบบของคุณชิฮะระ" ในพื้นฐานของวิธีการของ zero base ที่เกิดเหตุ

ชิฮะระ: คิดอย่างนั้น ด้วยตัวฉันเอง แค่เจอไป โดยพบความรู้สึกและบรรยากาศของภาพของตัวเองคำตอบของแสงไม่ได้กับภาพที่ถ่ายเสร็จเท่านั้น ขณะการตัดต่อทำงาน บอกรู้ "ตัวเอง" ผ่านงานอย่างนั้นในการผลิตภาพยนตร์ด้วย เพราะการออกแบบเป็นงานที่สอดคล้องกับรสชาติสีของรูปถ่าย และใส่อักษร และแปรรูปหรือ

โยะชิโอะคะ: ฉันดูฉบับนี้ที่เสร็จสมบูรณ์ด้วย และฉันคิดว่า " คุณชิฮะระเป็นคนของการออกแบบในคนของการตัดต่อ" อีกครั้ง ที่สถานที่เกิดเหตุการถ่ายภาพ ไม่จินตนาการการเข้าสีของเสียงและอักษรโน้นและความสมดุลของแสงหมด และที่ "กลายเป็นบนโลกที่น่ารักขนาดนี้" มักจะทำให้ระลึก ว่า "เวลาผสมปนกันไปอย่างนี้" ถึง พอซีนชั่วขณะที่นะสึมิและซะโฮะ (รินะโมะโทะระโลก) จูบเป็นบทภาพยนตร์ กลายเป็นในชุด แต่ถูกใช้ในชิ้นเล็กๆ ในฉบับนี้ที่เสร็จสมบูรณ์ และชอบวิธีของการตัดต่อที่ทำการหวนนึกถึงความหลังที่ไม่รู้ ว่าจริง ว่าเป็นความฝันไปอย่างยิ่งตัวอย่างเช่น

――คุณคะวะคะมิดูที่ผลงานที่เสร็จสมบูรณ์ และเป็นอย่างไรบ้าง

โยะชิโอะคะ: ฉันสนใจด้วย ถึง ตอนพบกับคุณคะวะคะมิ อยากถามนี่ แต่เรื่องเปลี่ยนกับ "ความร้อนไอศกรีม" ถึงที่นี่ และไม่เป็นไรหรือ

ต้นน้ำ: ตัวแสดงจำนวนมากที่ไม่รู้ออกมา (การหัวเราะ) ที่จริงแล้วมีความสนใจไม่ได้ใน own work ถูกทำให้เป็นภาพเท่าไหร่จนบัดนี้ พูดว่า ไม่รู้สึกถึงความต้องการหรือ แต่คิดว่า ดีอย่างมากไม่ใช่หรือครั้งนี้

โยะชิโอะคะ: ดี…! ทำความประทับใจจุดเริ่มต้นได้ที่แผนแรกเริ่มคุณต้นน้ำ เพราะมีภาพพจน์ ที่ว่าคุณคะวะคะมิ "ไม่ทำ ฉันเป็นภาพยนตร์" ด้วยหรือ เป็น " ถึงคิดว่า มีความสัมพันธ์มิตรภาพกับคุณชิฮะระของคุณคะวะคะมิด้วย แต่ฟังขนานกับคุณชิฮะระ ว่า "รับเป็นบริเวณกว้าง" และดีใจจริงๆ กังวลเกี่ยวกับเหตุผลที่คุณคะวะคะมิมอบหมายให้พร้อมๆ กัน

ต้นน้ำ: ถึงอธิบายไม่ได้ดีตัวเองก็ แต่เป็นความเป็นอิสระอาจจะใหญ่ แตกต่างเลยครั้งนี้จนบัดนี้ ถึง ถึงขอรับเรื่องเล่าของการนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ ก็อาจจะรู้สึกเหมือน ว่า "กำลังหาต้นฉบับที่มีงบประมาณประมาณนี้ และเข้าที่นี่" แล้ว ไม่มีความกังวลใน "ลองเป็นครั้งแรก และเกิดอะไรขึ้น หรือไม่รู้" เลย เพราะฉันมีความเคารพในผู้สร้างอยู่ด้วยความเป็นอิสระ ไว้วางใจอารมณชั่ววูบและจิตใจใผ่ลองท้าทายสิ่งใหม่การผลิตของคุณชิฮะระที่พยายามมุ่งหน้าไปถึงแปลกหน้าได้เสียมากกว่า

โยะชิโอะคะ: ฉันประทับใจอย่างยิ่งที่นั่น สนิท และยื่นสิทธิ และแค่คิดว่า ไม่มี ว่า "ทำการผลิตกันเถอะด้วยกัน" แต่ พอมืออาชีพไขว้มือกับความน่าเชื่อถือครั้งนี้ดีเยี่ยม

ต้นน้ำ: เพราะไปมองเห็นคุณชิฮะระพยายามทำเต็มที่รวมถึงการระดมเงินทุนมากๆ โดยลำพังในท้ายที่สุด จนกว่าจะภาพยนตร์ปรากฏตัวที่โลก คิดว่า เป็นเรื่องมหัศจรรย์ ถึงไม่ใช่มีระยะทางที่ยาวนานอย่างมาก จนกว่านวนิยายถูกตีพิมพ์ด้วย และเกิดทุกคนขึ้น แต่จำนวนคน ขนาดเปรียบเทียบไม่ได้นั้นมีความเกี่ยวข้องกับภาพยนตร์ และเป็นความรู้สึกที่อยากพูดกับรูปร่างว่า "ขอแสดงความยินดี" โดยกลายเป็นเท่านั้น และไม่ทำให้ยับแน่นอน มองเห็นได้ที่ทัศนคติอย่างนั้นเป็นครั้งแรกครั้งนี้

โยะชิโอะคะ: รู้ ใจถูกขยับในความกระตือรือร้นที่ ถึงผ่านไปกำลังการทำให้เป็นจริงและหลายของคุณชิฮะระ ก็พูดว่า " ขอเป็น" เพราะฉันเห็นรูปร่างที่คุณผู้ควบคุมดูแลและคุณผู้ผลิตที่ประสบกับอดีตทุกข์ทรมานจากรวบรวมงบประมาณอย่างยิ่งมาด้วย

ต้นน้ำ: โดยเข้าร่วมการประเมินและผลในฐานะตัวเลขด้วย เพราะพูดโลกออกมา และรับแล้ว - - เป็นชีวิต 1 ครั้งเท่านั้น และป่วย และคนสำคัญหายไป และคิดว่า ต้องรู้เป็นอะไรพรุ่งนี้ หรือไม่รู้อย่างแน่นอน ถ้าผ่านอายุ 30 ปีโดยพื้นฐาน ผู้สร้างควรจะทำเพราะฉะนั้น เพื่อให้ชอบอยากทำ โดยไม่ใส่ใจสีหน้าของคนแบบเป็นเอกลักษณ์ คุณชิฮะระกระทำนั่นในช่วงหลัง 40 และคิดว่า สุดยอดจริงๆ

ชิฮะระ: ไม่ทำเลย ก่อนเรื่องเล่าเช่นนี้เริ่ม (การหัวเราะ) ถึงคุณคะวะคะมิส่งบทภาพยนตร์ของขั้นตอนและภาพฉบับนี้ที่กำลังแก้ไขอยู่ระหว่างทาง ก็พูดเสมอกับ "เอะเอะยะน"

ต้นน้ำ: ใช่แล้ว "เอะเอะยะนเอะเอะยะน" บะคะริ (การหัวเราะ)

โยะชิโอะคะ: เรื่องเล่าที่ดีอย่างมาก…. ดีใจที่รู้สึกว่า ตรวจสอบได้มาก

ต้นน้ำ: ฉันดีใจด้วย พอที่สร้างสรรค์ อะไรก็เป็นความผิดพลาดการลองและ สัมผัส ที่ว่านำออกเท่านั้นผลักหลัง และตัวเองจำต้องมีชีวิตอยู่ไปในวิธีแก้ปัญหาที่เหมาะสมที่สุดบางครั้งบางคราวนั้น ที่ว่า "แต่ไม่สามารถทำมากกว่านั่นได้" ทำอย่างนั้น ขณะคิดว่า " ตอนนั้นอาจจะทำแบบนี้ได้" ทีหลัง ดีใจที่สุดดังนั้น ถ้าคนวัยรุ่นมองเห็นภาพยนตร์นี้ และคิดว่า " ตัวเองอยากทำด้วย ว่าเป็นอะไร"

ชิฮะระ: อืม

ต้นน้ำ: ถึงที่สำคัญมาก ถูกตรวจพบในคนที่มองเห็นสิ่งมากมายหลากหลายมาคิดว่า เป็นความหมายแรกสุดของการสร้างยื่นอะไรให้ผู้คน ที่ว่า "ไม่รู้ที่ "ตัวเองเป็นใคร หรือไม่รู้" ว่าอยากทำอะไร"

ชิฮะระ: ในฐานะเรา นำจิตใจได้ไปที่นั่นด้วย หรือคิดโปรด ไม่ว่าอย่างไรก็ตามตอนแรกใส่ใจการประเมินของคนแล้ว และเข้ากันหรือ เพราะคิดว่า ไม่ผิดแล้ว ตัวฉันเองเริ่มคิดว่า " ไม่มีอะไร ถึงเข้ากัน" แม้ว่าเพียงเล็กน้อยครั้งนี้ได้แล้ว และฉันดี

ต้นน้ำ: สิ่งที่การแสดงที่แสนสุขแค่ไหนก็คิดว่า ทำร้ายคนโดยประมาณแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตามคนฉันที่เสียใจในชื่อเรื่องที่ชื่อว่า "บ้าน สีเหลือง" ของนวนิยายเท่านั้นแล้วอยู่ตัวอย่างเช่นด้วย เพราะสถานการณ์ที่ถูกวางบนคนแต่ละได้รับแตกต่างกัน คิดว่า เราต้องรับทำเงื่อนไข ที่ว่า "ทำงานที่เลี่ยงทำร้ายใครสักคนยาก" ดังนั้น ถึงฉันไม่ใช่อะไรที่จะถูกหน้ายิ้มเป็นตัวแทนฉัน ก็อยากส่งการปลอบใจพลังงาน ที่ว่า "อย่างไรก็ตามมีชีวิตอยู่เวลานี้กันเถอะ" ด้วยมือ และตัวฉันเองร้องขอยิ่งไปกว่านั้นด้วย

ทั้งภาพยนตร์และนวนิยายไม่ที่ไม่มีพลังสำหรับคนที่งานที่เราทำมดหนทางจริงๆ หรือ พอต้องคิดเราทำนี่ในนั้นไว้เสมอๆ ควรจะกลายเป็นปีนี้มา และคิด

"ไข้ไอศกรีม" อ่อนอย่างมาก และทำให้ตาพร่า และอาจจะมีคนที่คุ้นเคยกับโลกอย่างนั้นไม่ได้อยู่ด้วย เพราะสดใส แต่สิ่งที่แพรวพราวไม่ใช่ว่าจินตนาการถึงสิ่งที่แพรวพราว และสิ่งหมองมั่วไม่จินตนาการถึงสิ่งหมองมั่ว พอพลังงานบางอย่างควรจะถูกสร้างขึ้นจากการพบกันครั้งแรกชั่วคราวของคนที่มองเห็นผลงานและนั่นที่ชื่อว่า "ไข้ไอศกรีม" คิด

ชิฮะระ: เด็กของเรารู้สึกว่า ผู้คนของรุ่นที่ตอนนี้อย่างมากมักจะขยับไม่ได้ พอไม่มีคำตอบอย่างชัดเจนด้วย ถึงย้ายได้ พอถูกบอกว่า " ช่วยไปให้จุด A" เพลิดเพลิน กับวะคุวะคุกันเถอะ" ว่า "ไปก่อนอันดับแรกกันเถอะ" ไม่ชินอย่างไม่คาดคิดมาก่อน มีความประทับใจที่เล่น ขณะทั้งภาพยนตร์และเกมตรวจสอบเพราะเห็นการพิจารณา และดูวิธีการยึดครอง กำลังกลายเป็นสิ่งที่มีคำตอบในความชัดเจนความบันเทิง = ในแง่นี้อยู่

แต่สมการนั้น ทุกอย่างก็ดี ถ้าไม่มีคำตอบ และวิธีทำของภาพยนตร์ฉันของคราวนี้กำหนด ถ้าประตูสุดท้าย "ถูกฉาย ที่โรงภาพยนตร์" อร่อยในที่สุด ถ้าทำอาหารได้ วิธีปรุงอาหารอิสระ ไม่มีความรู้สึก ที่ว่าเรียนเพราะเห็นวิธีปฎิบัติงานฉันเลย และของ advertising production ถ้าขอให้ช่วยเผชิญหน้ากัน และรู้สึกถึงสายตากว้างเพื่อได้ ดีใจ

โยะชิโอะคะ: "ไข้ไอศกรีม" เป็นผลงานที่ให้การพบกันครั้งแรกกับผู้สร้าง พอ POP 1 อันที่นะสึมิที่ฉันแสดงเขียนเป็นสิ่งโดยคุณนักวาดภาพประกอบมาก และสเกตลีลาที่ถูกวางบนโต๊ะเป็นคุณศิลปินของของพลังงานดาวรุ่ง สิ่งที่คนที่ติดที่ดาวเทียมรู้สึกเจ็บแปลบออกมาเป็นจำนวนมาก

นอกจากนั้น ถึงนะสึมิขาดในความฝันที่ชื่อว่านักออกแบบเสื้อผ้า และชื่อ ว่า "เป็นมนุษย์ไม่มีที่ไม่คงเหลือไว้อะไร ถ้าจับการออกแบบจากตัวเอง" แต่ได้รับความกล้าหาญที่หลังจากนั้นพบซะโฮะ และคิดว่า " รู้สึกว่า ตัวเองยังทำได้" ฉันรักเรื่องราว ที่ว่า "พยายามโดยลำพังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และไม่ใช่อะไรที่จะได้ความฝัน" มาก ดีใจ เพราะอาจจะเปิดอนาคตได้ออก เพราะพบคนบางอย่างที่พยายามทำเต็มที่ ถ้าขอให้ช่วยคิดว่า สาเหตุแต่ในนาม ที่ว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตาม "มองเห็น ภาพยนตร์" ออกไปนิดหน่อยกันเถอะได้

――สิ่งหนึ่งของเวทีของ "ไข้ไอศกรีม" เป็นชิบุยะ และสถานที่เกิดเหตุการเก็บข้อมูลวันนี้เป็น PARCO ชิบุยะด้วย ช่วยบอกความทรงจำของชิบุยะของทุกคนหน่อย

ชิฮะระ: ฉันมาจากเกียวโต และมาชิบุยะโดยรถโดยสารประจำทางการเดินทางตอนกลางคืน 2 ครั้งต่อปี และช้อปปิ้ง และไปเที่ยวเล่นที่ร้านใหม่ที่ดูกับนิตยสาร ไปร้านแผ่นอัดเสียง และไปถึงร้านกาแฟ และทำ และซื้อเสื้อผ้าเป็นร้านค้าการคัดเลือก และมองเห็นอาคารสนับสนุนภาพยนตร์เดี่ยวที่ไม่มาที่เกียวโต…. ทำเรื่องเช่นนั้น และกลับโดยรถโดยสารประจำทางการเดินทางตอนกลางคืนอีก

ต้นน้ำ: สำหรับฉัน เป็นเมืองทั้งสุขและเศร้า เดิมที ถึงทำกิจกรรมดนตรี และออกจากโอซาก้าไปโตเกียวปีพ.ศ. 2543 แต่ไปสำนักงานและสตูดิโอเสมอ ขณะรู้สึกถึง "ดนตรีของตัวเองเท่านั้นไม่ดัง แม้ว่าดนตรีหลากหลายดังทั่วใจกลางเมือง" ถึงร่างกาย ตอนนี้คิดว่า เป็น ว่า "เวลาผ่านไปอย่างยิ่ง" ดังนั้น พอเดินชิบุยะ เป็นเมืองที่ทำให้นึกถึง ว่าเป็น ว่า "คนวัยรุ่นมาพร้อมกับความฝันที่นี่"

――ถึงแคเรียร์ถูกได้ แล้วมีรสขมหมวกฮู้ดนั้นในตนเอง

ต้นน้ำ: มี และไปฟื้นคืน การขึ้นลงรุนแรง เพราะชิบุยะมี "หุบเขา" เพิ่มขึ้น ทุกครั้งที่เดิน คิดถึงนั่น และมีที่แกว่งไปมาที่นึกถึงนั่นขึ้นมา

โยะชิโอะคะ: ความรู้สึกที่คนหนุ่มสาวที่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้ชุมนุมไป และมีผสมเป็นเสน่ห์ของชิบุยะ ถึงนะสึมิเก็บตัวในนั้นแล้ว และกังวลกับ "ควรจะสร้างตัวเองอย่างไร" แต่คิดว่า ความสามารถในการโน้มน้าวปรากฏตัวที่บรรยากาศแบบไหน ที่ว่าคนอยู่ที่เมืองนี้ หรือไม่รู้ และคนอยู่ เพียงเพราะถ่ายที่ชิบุยะ

――คุณโยะชิโอะคะตนเองมีความทรงจำเพื่อชิบุยะหรือ

โยะชิโอะคะ: ไปปลายงานดี เพราะโรงภาพยนตร์ถูกฉายถึงเวลาดึก มีร้านที่ชอบมากมายด้วย แต่มีที่หายากครั้งนี้ได้ เพราะไม่ใช้ด้วยการถ่ายภาพเท่าไหร่ ไม่มีทาง ที่ถึงวันที่ทำสเก็ตบอร์ดที่ชิบุยะ! เทะ (การหัวเราะ)

ซีน ที่ว่า ถึงคงเหลือไว้ที่ความประทับใจด้วยการถ่ายภาพครั้งนี้ถูกตัดในที่สุดแล้ว แต่สเก็ตบอร์ดลงเนินเขาแล้วไป ปลีกตัวออกมาจากสถานที่เกิดเหตุในสองคน และเดทที่ร้านน้ำแข็งปั่นราดน้ำหวาน เพราะถูกบอกว่า ฉันและรินะโมะโทะระโลกหยุดพักได้ ขณะที่คุณเจ้าหน้าที่ลองผิดลองถูก ว่าถ่ายภาพนั่นอย่างไร นั่นสนุกอย่างมาก ถึงไม่ถูกใช้ ซีนคิดว่า เวลาโน้นอยู่หน้ายิ้มที่แพรวพราวของนะสึมิหลังจากนั้น